Poland - Russia one family

[Андрей]

[Москаль]

Товарищи, никто не знает где можно скачать русско-польский он-лайн переводчик?
буду весьма признателен за ссылочку.

[ovchinka]

скачать - да ещё и онлайн?

наверняка в этих всех навороченных системах перевода типа промта или сократа есть польские словари. к мове точно есть. а сама мова есть в портах или в виде пакета в любом linux (правда это скорее словарь чем переводчик). но полагаю это неактуально для вас.

панове поляки... простите, стыдно, но языка не знаю напрочь. понять-то пойму, а вот сказать... а можно ли вопрос? ваше отношение к текущей внешней политике польши - это конечно очень здорово... но насколько оно вообще ТИПИЧНО для польши? только давайте без оптимизма по возможности. поймите меня правильно, ТАКИЕ правительства как у вас и у нас из ниоткуда не берутся.голая манипуляция общественным мнением... пускай даже идеально построенная, но не имеющая под собой соответствующей ЕСТЕСТВЕННОЙ психической основы... лично мне слабо в это верится. если не затруднит, охарактеризуйте кратко среднего сторонника нынешней власти в польше и дайте примерную оценку соотношения таких вот сторонников, нейтралов и противников.
_________________
DA1110-RIPE
DA210-UANIC
DENNI3-ARIN
please check appropriate databases

[Adam_PL]

Witam Was bardzo serdecznie, jak Słowianin Słowian. Przepraszam, że tak późno (dla Was - u nas dopiero godzina 19:13) wchodzę na forum, ale dopiero teraz dysponuję czasem. Mam nadzieję, że to początek ciekawych i owocnych dyskusji między nami. Padło tutaj kilka pytań pod naszym adresem. Temat jest przeogromny i nie sposób odpowiedzieć kilkoma zdaniami. Niemniej jednak postaram się, na początek, odpowiedzieć zwięźle i treściwie na pytania.

1. Stronników przyjaźni (czy też współpracy) polsko-rosyjskiej jest w Polsce bardzo wielu, różne też mają motywacje. Począwszy od etnicznych (poczucie wspólnoty słowiańskiej), poprzez polityczne (świadomość korzyści dla obu stron ze współpracy na niwie międzynarodowej), aż do czysto ekonomicznych (chęć zarobienia pieniędzy na wymianie handlowej z Rosją i Rosjanami). Trudno powiedzieć ilu ich jest w narodzie polskim. Trudność ta wynika przede wszystkim z tego, że oficjalnie, głównie poprzez media, kształtuje się obraz Rosji - wiecznego, śmiertelnego wroga Polski, z którą, co najwyżej, wolno twardo negocjować i trzymać na dystans. Ale kiedy rozmawia się z tak zwanymi "zwykłymi ludźmi" sytuacja jawi się zupełnie inaczej. Ludzie ci, często podświadomie, lub opierając się na prostym rozumowaniu, wbrew propagandzie, dochodzą do wniosku, że współpraca taka byłaby bardzo korzystna dla Polski i, trochę bezradnie, biadolą, że to jest niemożliwe ze względu na przyjęty w Polsce po 89 r. kurs polityczny.

2. Jeżeli chodzi o temat białoruski, to polecam krótkie i dłuższe teksty publikowane przez nas na Jednodniówce Narodowej. Nasze stanowisko jest jasne. USA podjęły decyzję o przejęciu zwierzchnictwa politycznego nad byłymi republikami ZSRR i z żelazną konsekwencją to realizują. Litwa, Gruzja, Ukraina to najlepsze przykłady. Teraz p. Rice ogłosiła, że kolej na Białoruś i tak się dzieje przy pomocy naiwnych i pozbawionych właściwego rozeznania politycznego Polaków (na Białorusi jest to p. Borys, pupilka "polskiej" największej codziennej gazety "Gazety Wyborczej", o której nie mogę napisać więcej ze względu na ludzi, którzy na pewno to forum monitorują; w Polsce jest to grupa krzykliwych polityków, z jednej strony wykorzystująca antyrosyjskie resentymenty, z drugiej, niemal jawnie wykonująca polecenia amerykańskie w tej sprawie - pamiętamy np. absurdalne akcje pod ambasadą białoruską w Warszawie). My się temu sprzeciwiamy, gdyż jesteśmy zdecydowanie przeciwko budowaniu świata pod butem jednego państwa, państwa, którym rządzą ludzie obcej światu chrześcijańskiemu cywilizacji.

3. Czy opozycja antyamerykańska jest realna? Cóż, odpowiedź na to pytanie zawiera się po części w odpowiedzi na pytanie pierwsze. Polacy mają naturalny wstręt do wszystkich przedstawiających się jako głosiciele jedynie słusznych prawd, do wszystkich uważających się za nieomylnych przywódców itp. Jeżeli chodzi o oficjalne ugrupowania polityczne, to są one przytłoczone polityką narzuconą Polsce po 89 r. Obecnie tylko partie chłopskie - Samoobrona i PSL (w poprzednim sejmie była to też LPR, w tej chwili zdominowana przez zwolenników Ameryki) są w stanie mówić innym głosem o USA. Innym to znaczy powściągliwiej, spokojniej, bez egzaltacji i bezmyślnego entuzjazmu przejawianego przez inne partie, ale to nie znaczy, że są one wprost antyamerykańskie. Na to nie mogą sobie pozwolić.

4. Jednodniówka Narodowa jest projektem tylko i wyłącznie polskim i prywatnym. Żadne powiązania międzynarodowe za nim nie stoją. Natomiast chętnie podejmiemy współpracę, nie tylko na poziomie wymiany myśli, ale także praktyczną, polegającą np. na propagowaniu stron internetowych itp.

5. Bardzo trudnym tematem jest temat ziem. Zwracamy się do Was, jak przyjaciele do przyjaciół, ale zdajemy sobie również sprawę z tego, że wiele nas dzieli - słusznie i niesłusznie (to drugie, na skutek fałszywej propagandy po obu stronach). Występujemy z otwartym sercem, ale nie poświęcamy przy tym swojej tożsamości, swoich poglądów, swojego spojrzenia na historię. Widzimy wielkie szanse i możliwości przed współpracą naszych narodów, ale nie czynimy to kosztem własnej przeszłości, ale wyciągamy z niej to co najlepsze. Jesteśmy spadkobiercami myśli politycznej Narodowej Demokracji, myśli znaczonej takimi nazwiskami jak Roman Dmowski oraz Jędrzej Giertych. Sięgamy do jej najbardziej ortodoksyjnej wersji bez różnych naleciałości wypaczających ją aż do dnia dzisiejszego. To nie znaczy, że uzurpujemy sobie prawo do reprezentowania tej myśli wobec Was. Reprezentujemy siebie samych, a naszym działaniem, naszymi poglądami chcemy wpływać na jak największe masy narodu polskiego. Zdajemy sobie jednak sprawę z ogromnych trudności w tej materii. Wracając, po tym długim wstępie, do sprawy ziem. Nie jesteśmy awanturnikami politycznymi, którzy chcieliby wywoływać wojny, czy wszczynać pomniejsze awantury. To jedna strona. Ale z drugiej strony, jesteśmy Polakami świadomymi własnej historii i własnych racji. Nie wiem, czy, nie mając podobnych doświadczeń, możecie zrozumieć ogrom bólu, jaki tkwi w nas i tkwić będzie, bólu spowodowanego utratą, tak na wskroś polskich gniazd, jak Lwów i Wilno. Ból ten można porównać chyba tylko do bólu Greków patrzących na meczety Konstantynopola. Ból ten jest jeszcze większy, kiedy widzimy, że w owych gniazdach panoszy się dzisiaj nacjonalizm ukraiński i litewski. Myślę, że ktoś obcy, ktoś trzeci patrzący z boku, doprowadził do takiej sytuacji, aby zasiać ziarno nienawiści między nami. Po owocach go poznajemy. Tak, dzisiaj kwestie te nie są już problemem polsko-rosyjskim. Chyba nikt, również u Was, nie spodziewał się, że siedliska starej, romantycznej polskości, staną się siedliskami szowinistów i agentów obcych państw. Podsumowując moje wystąpienie, chcę podkreślić jeszcze raz, że chcemy pokojowo współistnieć ze wszystkimi i akceptujemy status quo naszych czasów, ale jednocześnie chcemy, aby szowiniści wiedzieli, że jeśli zapragną kiedyś wywołać wojenną awanturę, konsekwencje mogą być różnorakie. W sprawie polskiej polityki zagranicznej, zwłaszcza wschodniej, wypowiadałem się na łamach Myśli Polskiej. Jeśli nie znacie tego tekstu, podaję link - http://www.myslpolska.icenter.pl/index.php?menu=swiat&nr=20051009065112

Kończąc przekazuję Wam najserdeczniejsze pozdrowienia

[Adam_PL]

Na tej stronie - http://www.ling.pl/ - jest prosty słownik on-line, także polsko-rosyjski i rosyjsko-polski. Trzeba wpisać słowo polskie w wolnym polu i nacisnąć rosyjską flagę z prawej strony. Dość słaby, ale może trochę pomoże.

Pozdrawiam

[Андрей]

[Ольга Киевская]

А на www.translate.ru, часом, не валяется? Я в нем переводила французские и английские тексты. Преимущество, что можно вставлять текст кусками, после чего выдается вполне осмысленный перевод.

Мне тоже сложно читать.

[Андрей]

[piotr_45]

Ostatnie wydarzenia pokazują jasno jakie priorytety w polityce wschodniej będzie realizował prezydent Kaczyński. Niestety, tak jak tu już nieraz pisałem widać dzisiaj, że realizowana będzie najniebezpieczniejsza opcja, czyli całkowite pominięcie w działaniach politycznych Rosji, na rzecz przymierza antyrosyjskiego w porozumieniu z skrajnie antypolskimi siłami na Litwie, Białorusi i Ukrainie.<br>
Szczególnie wizyta na Ukrainie dowodzi, że w polskiej polityce zagranicznej nie ma miejsca na dobre stosunki z Rosją. Oficjalne poparcie jakie Kaczyński wyraził dla t.zw. „pomarańczowej rewolucji” dosadnie to potwierdza. Mowienie później, że jest zainteresowany dobrymi stosunkami z Rosją zakrawają na kpinę.<br>
Zachowanie takie świadczy, że Polska przyjmuje wyłącznie jeden kierunek – złych stosunków dyplomatycznych z Moskwą. Jest to skrajna nieodpowiedzialność w chwili kiedy nasze relacje z Litwą (sprawa Wileńszczyzny i szykanowania tam Polaków) oraz Ukrainą gdzie u władzy są pogrobowcy zbrodniarzy z OUN-UPA, na rękach których nie obeschła polska krew wołyniaków.<br>
Pan prezydent pozwolił sobie nawet na stwierdzenie, że „będzie rozmawiał z każdym rządem Ukrainy, ale najlepiej gdyby to był rząd „pomarańczowy”. Czyżby to oznaczało, że jeśli wybory wygra Partia Regionów Janukowycza (a na to wygląda) Polska zaangażuje się w zwalczanie tego ugrupowania i jego rządu na sposób białoruski-przygotowując wspólnie z CIA zamach stanu? A może podważając wynik wyborów?

[Альбатрос]

[phoenix®]

Албатрос, спасибо за внятный перевод.
_________________
Нам не пристали место или дата; мы просто были где-то и когда-то. Но если мы от цели отступали, - мы не были нигде и никогда. (с) Н. Матвеева

[Альбатрос]

[Альбатрос]

[Ольга Киевская]

Спасибо за перевод, уважаемый Альбатрос.

Присоединяйтесь к нашему буйному коллективу.

Надеюсь, с польскими товарищами сотрудничество наше продолжится. Осталось урегулировать технические моменты партнерства. Будем всегда благодарны, если не за полный перевод, то хотя бы за краткое изложение их мыслей. И, само собой, за обсуждения других тем.

[Альбатрос]

[piotr_45]

Myśl polityczna w Polsce znajduje się w stanie całkowitego upadku. Nastąpił niemal zupełny zanik myślenia politycznego w ogóle, o myśleniu narodowym nawet nie wspominając. Polska polityka zagraniczna od 1989 r. to polityka Giedroycia-Piłsudskiego, której pryncypialność i jedynie-słuszność nie podlega dyskusji. Jedną z najbardziej niezwykłych cech tej polityki jest jej „zaraźliwość” uwidaczniająca się w, obserwowanej u wielu polityków, reorientacji dotychczasowych przekonań pod jej wpływem. Reorientacja taka dotyka zwłaszcza wielu (obecnie byłych) narodowców. Panowanie polityki Giedroycia-Piłsudskiego wpływa również na te żywioły w narodzie, które jeszcze, jako tako, interesują się polityką. Żywioły te, skutkiem powyższego, toczy "choroba na Moskala". Ruch Narodowy zna historię Polski i zawsze będzie opłakiwał ofiary stłumienia konfederacji barskiej, ofiary powstań, zsyłek, wypędzeń, łagrów, wreszcie ofiary niewinnie pomordowanych w Katyniu i w innych miejscach kaźni, jak również zawsze będzie pamiętał negatywny wpływ polityczny Rosji na rządy w Polsce przedrozbiorowej, rozbiory, wojnę 1920 r., 17 września, wreszcie dramat lat 44-56 i ograniczoną suwerenność PRL-u i inne nie wymienione tu wydarzenia i fakty. Ale to wszystko, pomimo ogromnego ładunku emocjonalnego, który ze sobą niesie, nie zmieni wniosków płynących z realistycznej i logicznej analizy problemu rosyjskiego, którą zawdzięczamy głównie Romanowi Dmowskiemu. Zawierają się one w kilku punktach:

1. Nie jest w interesie Polski być w ciągłym konflikcie z Rosją. Sytuacja ciągłego konfliktu prowadzi prędzej, czy później do porozumienia rosyjsko-niemieckiego skierowanego przeciw Polsce i zazwyczaj dla nas zgubnego. Próby rozwiązania problemu osamotnienia Polski poprzez wiązanie się z odległymi mocarstwami zachodnimi, bądź poprzez budowanie na piasku t.j. bez uprzedniego zdobycia sobie zwolenników, bloku państw tzw. międzymorza, lub pomysły federacyjne, zostały wielokrotnie negatywnie zweryfikowane przez doświadczenia historyczne ostatnich 200 lat. Powracanie dzisiaj do nich wydaje się być, w najlepszym wypadku, wysoce nieroztropne. Dziwna rzecz, że środowiska antyrosyjskie z jakąś niezrozumiałą satysfakcją konstatują dziś rodzenie się kolejnego przymierza rosyjsko-niemieckiego, w czym widzą, jakoby, dowód swojej przenikliwości politycznej. Rzecz prosta jest dokładnie odwrotnie. Sytuacja, z którą dziś mamy do czynienia, choć nie przesądzona jeszcze i możliwa do odwrócenia, jest, pośród wielu innych czynników, także konsekwencją "choroby na Moskala" tych środowisk. Więcej...


2. W interesie Polski jest wspieranie przychylnego Polsce i Polakom, słowiańskiego skrzydła polityki rosyjskiej. Warto przypomnieć, że prawdziwe niebezpieczeństwo ze strony Rosji pojawiło się od momentu importowania niemieckiej dynastii do tego kraju, caryca Katarzyna była Niemką, rzesze arystokracji i generalicji rosyjskiej to byli również ludzie pochodzenia niemieckiego, zaś bolszewia i później stalinizm były w głównej mierze autorstwa i udziałem Żydów oraz innych mniejszości dawnej Rosji carskiej. Skrzydło propolskie jest faktem w polityce rosyjskiej od czasów, żeby nie sięgać zbyt daleko, Aleksandra I i pierwszego Królestwa Kongresowego. Oczywiście to nie oznacza, że skrzydło to realizowało politykę taką, jaką chcieliby Polacy, byłoby naiwnością tak uważać, ale realizowało politykę mniejszego, lub większego sprzyjania Polakom w istniejących w danym czasie okolicznościach. Tak było przed powstaniem listopadowym, kiedy rodziła się perspektywa znacznego powiększenia Królestwa Kongresowego, tak było przed powstaniem styczniowym, kiedy powstały widoki powrotu do autonomii z czasów przed powstaniem listopadowym, tak było wreszcie na początku I w.św., kiedy zwycięstwo tego skrzydła, będące efektem siły samej frakcji w Rosji, ale także tytanicznej pracy Ruchu Narodowego, który odwiódł Naród Polski od zgubnych pomysłów powstańczych (w efekcie faktem stało się niepowodzenie Piłsudskiego) oraz złożonej w najlepszym momencie deklaracji posła Wiktora Jarońskiego w Dumie, jak i skutecznej mobilizacji polskiego rekruta z Kongresówki, która pozwoliła Rosji uderzyć na Prusy Wschodnie w 2 tygodnie od rozpoczęcia wojny i pomimo klęski i daniny krwi polskiego żołnierza, doprowadzić do brzemiennej w skutki porażki strategicznej Niemiec na Zachodzie (załamanie blitzkriegu), otworzyło nam drogę do niepodległości. Na tych przykładach widać, że prawdziwa polityka polska to nie jest polityka "wszystko, albo nic", czy "dzisiaj Twój tryumf, albo zgon", polityka romantycznych uniesień i pięknych klęsk rozpamiętywanych w wielkiej poezji. Taka "polityka" zawsze wykorzystywana jest przez wrogów Polski przeciwko nam. Oni wiedzą, że mamy takie skłonności i tylko umiejętnie nami manipulują, aby w odpowiednim czasie się one uwydatniły. Tymczasem zadaniem polityki polskiej na kierunku wschodnim jest wspierać wspomniane skrzydło polityki rosyjskiej i nie dopuszczać do zwycięstwa kierunku antypolskiego. Taką politykę powinien prowadzić dojrzały, świadomy swej wartości i celów Naród. Obecnie mamy niestety do czynienia z całkowitym przeciwieństwem polityki jaką powinniśmy prowadzić. Pamiętajmy o prostych zależnościach. Wrogom chodzi o utrzymywanie ciągłego napięcia między Polską, a Rosją, gdyż to powoduje porażkę skrzydła prosłowiańskiego w polityce rosyjskiej i sukces skrzydła proniemieckiego, to z kolei prowadzi, prędzej, czy później do upadku Polski. Napięcie w stosunkach z Rosją od strony polskiej polega na prowadzeniu na szczeblu rządowym polityki nieprzyjaznej Rosji oraz na antyrosyjskiej propagandzie partii opozycyjnych. Oczywiście ze strony rosyjskiej mamy do czynienia z prowokacjami, które właśnie taki efekt mają wywołać. Jedynie porzucenie "choroby na Moskala" i podjęcie współpracy ze wspomnianym skrzydłem polityki rosyjskiej może nas uchronić przed kolejną klęską. Nie uchroni nas od niej pół-radosna konstatacja głupiego o rodzącym sie sojuszu rosyjsko-niemieckim, ale praca nad tym, aby do tego sojuszu nie doszło. Droga do osiągnięcia sukcesu nie jest usłana różami, ani nie wiedzie poprzez artykuły ziejące zoologiczną nienawiścią do Rosjan (czasami wydaje się, że zaspokojenie tym ludziom przyniosłoby tylko usunięcie narodu rosyjskiego z powierzchni ziemi).

3. Polityka narodowa na kierunku wschodnim, to nie jest polityka wspierania sił odśrodkowych w Rosji, to nie jest polityka wspierania "procesów demokratycznych" na Ukrainie, Białorusi, w Mołdawii, to nie jest polityka wspierania wysiłków zmierzających do powstania państw islamskich fanatyków na Kaukazie, wreszcie, to nie jest polityka wspierania światowego mocarstwa w celu przejęcia kontroli nad kaukaskimi złożami ropy, zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że USA stały się w ostatnich dziesięcioleciach, wyrazicielami polityki światowego obozu żydowskiego, z którym polska polityka narodowa nie chce zadrażnień i sporów, ale z którym też nie wyobraża sobie wspólnych celów.

Mając na uwadze powyższe możemy tylko wziąć się do pracy nad edukacją polityczną Narodu wzorem Dmowskiego i Jego przyjaciół oraz liczyć na zrozumienie argumentacji wypływającej z myśli narodowej i na opamiętanie póki nie jest jeszcze za późno.

www.jednodniowka.com

[Альбатрос]

[piotr_45]

Niejaki Tomasz Urban ubolewa nad Polską i jej trudną sytuacją wewnętrzną i zewnętrzna w związku z wejściem do rządu A. Leppera i R. Giertycha.
Podobno z tych powodów nasze relacje z UE pogorszą się. Takie opinie co najmniej dziwią ponieważ samo wejście Polski do UE pogorszyło naszą sytuację polityczną w ogóle, więc rozrywanie szat dzisiaj z powodu takiego drobiazgu, jest śmieszne. Urban po prostu próbuje zawczasu wmówić opinii publicznej, że Leper i Giertych to przedstawiciele partii „populistyczno-narodowych” popierających współpracę z Rosją i że w związku z tym są to zdrajcy. Wiem, że w Rosji są siły, które uważają Leppera za człowieka otwartego na współpracę ze wschodem ( co do R.G. nie mają złudzeń ), ale uważam, że nie jest to zasadne. Obecna ekipa, tak samo jak poprzednie nie ma jakiejkolwiek koncepcji zarówno polityki wewnętrznej jak i zewnętrznej. Będzie to powielanie popełnianych od początku odzyskania niepodległości, błędów, które nazywam „kotletem Józefa w sosie Giedroicia”. Jest to najgorszy scenariusz dla Polski, gwarantujący jej upadek.
W polityce gospodarczej rząd nie zmieni nic. Będzie to kontynuacja „reform” Balcerowicza. Możliwe, że dla celów propagandowych satrapa zostanie usunięty. Należy, więc spodziewać się dalszej pauperyzacji społeczeństwa i wzrostu bogactwa nielicznych o powiązaniach polityczno-mafijnych.
W historii Polski trudno jest znaleźć okres, w którym państwo prowadziłoby równie złą politykę zagraniczną. Jest to polityka ciągłych ustępstw wobec wrogich Polsce i Polakom reżimów ustanowionych przez USA na Ukrainie i Litwie. Ustępstwa te tłumaczy się jako konieczność, ze względu na zagrożenie rosyjskie. Zagrożenie to jest wyimaginowane. Rosja zawsze w Polsce chciałaby widzieć sojusznika lub będzie działać na rzecz likwidacji państwa polskiego.
Sytuacja jest, więc w tej chwili tragiczna. W wywiadzie zamieszczonym w „Dzienniku” Gleb Pawłowski, bliski współpracownik prezydenta Rosji Putina, bardzo jasno daje do zrozumienia, że cierpliwość Rosjan jest na wyczerpaniu. Rzecz jasna cierpliwość w oczekiwaniu na sensowny głos Polski.
Warto przytoczyć tu cytat za „Dziennikiem”( 04.05.2006r ) : „…Myślę, że Warszawa powinna zmienić swoje podejście nie tylko do poszczególnych państw, ale do procesu politycznego w ogóle. Język kompleksów i żądań nie jest dobrym sposobem na uprawianie polityki.” (…) „Nie można jak Polska wychodzić z pozycji słabości, żądając kompromisów, ustępstw i łagodnego traktowania, powołując się na tę właśnie słabość. To mowa kompleksów, która prowadzi do paranoi. Zamiast niej trzeba poszukać racjonalnego języka polityki.”
Rzec by można : święte słowa!
Pytanie brzmi, czy obaj wcześniej wymienieni panowie ( A. L. i R. G. ) mogą cokolwiek zmienić w polityce zagranicznej, wchodząc do rządu Pis-u?

[piotr_45]

Autor tekstu: adam pl


W najbliższą sobotę, 13 maja, odbędzie się skandaliczna w najwyższym stopniu „uroczystość” – upamiętnienie 150 rozstrzelanych w marcu 1945 r. przez polskie oddziały poakowskie członków i popleczników Ukraińskiej Powstańczej Armii w miejscowości Pawłokoma. Do tej, przyznajmy, drastycznej akcji doszło na skutek wieloletnich działań ukraińskich nacjonalistów począwszy od kilkunastoletniej antypolskiej działalności prowadzonej w II RP, a zmierzającej do oderwania tych ziem od Polski, aż po trwające przez cały okres II w. św. rugowanie polskości w różny sposób, poprzez kolaborację, donosicielstwo aż po niezliczone morderstwa.

Jaki jest cel tej „uroczystości”? Jak należy odpowiedzieć na całkowicie bezczelne i brutalne kłamstwa rozpowszechniane przez niepolskie, polskojęzyczne media, przez współczesnych nam wyznawców ideologii Bandery, wreszcie przez polskich polityków, którzy w swojej bezprzykładnej naiwności pomylili interes narodowy Polski z interesem, nawet nie całej Ukrainy, ale z interesem szowinizmu ukraińskiego? Więcej…



Cel jest oczywisty - propaganda wokół Pawłokomy, jako miejsca "polskiej zbrodni" jest kontynuacją procesu, rozpoczętego „sprawą Jedwabnego”, całkowitej relatywizacji tego, co działo się na ziemiach polskich w czasie II w. św. Chodzi o zatarcie różnicy między najeźdźcą a najechanym, między zaatakowanym a broniącym się, między ofiarą a katem. Czy długo będziemy czekać na przepraszanie za "polskie zbrodnie" na Wileńszczyźnie, czy za "polskie zbrodnie" na niewinnych osadnikach niemieckich na Zamojszczyźnie. Właśnie czytam piękną książkę "Pro memoria (1941-1944) - raporty Departamentu Informacji Delegatury Rządu RP na Kraj o zbrodniach na narodzie polskim" strona 421, przykładowo: "W odwet za wymordowanie przez Niemców polskiej ludności (280 osób) wsi Sochy koło Zwierzyńca (pow. zamojski) formacje polskie zlikwidowały wzorową wieś osadników niemieckich Siedliska w tymże powiecie. Wieś została doszczętnie spalona, zabito 60 Niemców.(...) Podobnej likwidacji uległa wielka wieś kolonistów niemieckich Huszczka w pow. zamojskim, gdzie spalono 111 zagród niemieckich, 30-u Niemców zostało zabitych,a 50 rannych." Akcja, zwłaszcza akcja zbrodnicza i uporczywa, rodzi reakcję. Czasem, na szczęście rzadko, przyjmowała ona w wykonaniu Polaków formę tak drastyczną, jak w Siedliskach, Huszczce, czy Pawłokomie, ale nie możemy z tego powodu nadstawiać drugiego policzka, ani prosić o przebaczenie, gdyż ci, do których mamy owe przeprosiny kierować, to spadkobiercy zbrodniarzy, którzy chcą zasłonić krwawe oblicze stawiając na równi swoje, nie mające precedensu w historii, okrutne, dzikie zbrodnie, o których Jędrzej Giertych napisał, że stawiają naród ukraiński na niższym poziomie cywilizacyjnym od innych narodów, z dramatycznymi aktami obronnymi ciemiężonych latami Polaków. Jest to perfidia wołająca o pomstę do nieba. Towarzyszy temu gigantyczna, kłamliwa propaganda medialna, wypowiedzi "autorytetów" itp. Niemiecki Dziennik pisze bez żenady o kilkudziesięciu tysiącach Ukraińców zabitych (!!!) podczas akcji Wisła (Dziennik 22-23.04.2006 r.). Jak bardzo odartym z poczucia tożsamości narodowej trzeba być, żeby napisać podobnie piramidalne kłamstwo? Bo przecież chyba Michał Majewski i Piotr Bursztyn to nie są Niemcy, czy Ukraińcy? Obok wypowiada się autorytatywnie Henryk Wujec mówiąc, że to, co wydarzyło się w czasie II w. św. między Polakami i Ukraińcami, to były walki, gdzie zbrodnie były po obu stronach, to samo powtarza dzień później sam Bronisław Geremek, a wszystko dzieje się pod patronatem Prezydenta RP, który przecież nie musiał włączać się w tą sprawę, nie musiał wyrazić woli uczestnictwa itd. Ale jednak wyraził. Narzucona nam antypolska polityka Giedroycia daje wyjątkowo zatrute owoce.

Trzeba to powtórzyć z całą mocą – polityka wschodnia oparta na fundamentach wypracowanych przez Jerzego Giedroycia i jego środowisko polityczne, w istocie będąca mutacją polityki wschodniej Piłsudskiego, to największe, śmiertelne niebezpieczeństwo dla współczesnej Polski. Na ołtarzu tej polityki składamy polską historię, składamy prawdę historyczną. Polityka ta prowadzi do wynarodowienia Polaków, obecnie mieszkających na byłych ziemiach wschodnich RP, dodajmy mieszkających tam od setek lat. Dziś antypolska polityka a la Giedroyc w sposób ewidentny daje przyzwolenie nacjonalistom litewskim i ukraińskim na dokonanie likwidacji problemu polskiego w białych rękawiczkach. Dla Polski nastawionej nienawistnie wobec Rosji, realizującej z nieznanym dotąd uporem (bo nawet Piłsudski, kompromitując swoją ideę wschodnią klęską kijowską, odpuścił), na życzenie USA, program budowy skrajnie antyrosyjskich „demokracji” na wschodzie (a można je budować tylko w oparciu o antypolski nacjonalizm), nasi Rodacy z Kresów są niepotrzebnym balastem, ością w gardle, ale i przykrym wyrzutem sumienia. Czas, w którym można będzie jeszcze zejść z drogi obłędu, kończy się. „Uroczystości” w Pawłokomie w dramatyczny sposób pokazują, że woli zejścia z tej drogi nie ma.

adam pl

zródło : www.jednodniowka.com

[piotr_45]

Ostatnio „polskie” media jakoś zamilkły w sprawie konfliktu Białoruś – Rosja. Stało się tak ponieważ nagle tak znienawidzony prezydent Białorusi popadł w konflikt z rosyjskim potentatem naftowym „Gazpromem”. Zaszufladkowany jako wasal Putina, nagle wyłamał się z przygotowanego scenariusza i przeciwstawił swemu „panu”. Ba! Ostatecznie Rosjanie zgodzili się na podpisanie korzystnego dla Białorusi kontraktu na dostawy gazu po zaniżonej cenie. I co tu dużo gadać – Łukaszenko potrafił przekonać władze Rosji, że konflikt nie leży w ich interesie. I dalej, udowodnił iż nie jest prezydentem „malowanym”, że potrafi walczyć w interesie swego Narodu, od którego dostał mandat zaufania w niedawnych wyborach.
„Nasi” dziennikarze zapomnieli języka w gębie, bo nie potrafią zrozumieć co to takiego się stało? Uwierzyli we własne kłamstwa o totalnym uzależnieniu prezydenta Białorusi od Rosji. Kłamstwa, które k a z a n o im pisać w związku z przygotowywanym zamachem na legalnie wybrane władze. W tym scenariuszu Łukaszenko maił uchodzić za tyrana, posłusznego obcemu mocarstwu – Rosji. W momencie kiedy okazało się to bzdurą, czekają na nowe polecenia zza Oceanu.
Okazuje się, że prowadząc twardą politykę wobec partnera można wiele zyskać. Jakie to przeciwne zachowaniu polskiej polityki wobec Rosjan. My tylko potrafimy jątrzyć i przegrywać. I jeszcze wmawia nam się, że to „sukcesy”. Za rosyjski gaz płacimy prawie trzy razy tyle niż Białorusini. I podobno szykują się nowe podwyżki cen gazu…